دانشمندان نوسانات را در طول فضای ناشی از برخورد شدید دو سیاهچاله غول پیکر کشف کرده اند و در یک گرداب فراتر از کهکشان نزدیکتر می شوند. این سیاهچاله ها ، هر سوراخ وزن بیش از 100 برابر در مقایسه با خورشید ، در گذشته های دور شروع به چرخش در اطراف یکدیگر می کند و در نهایت ادغام می شود و یک شیء بزرگتر از 10 میلیارد نور از زمین را تشکیل می دهد.
این رویداد بزرگترین وحدت سیاهچاله ها است که تاکنون توسط آشکارسازان گرانشی و فیزیکدانان که مجبور به بررسی مدل های خود برای تشکیل چنین اشیاء غول پیکر شده اند ، ثبت شده است. این سیگنال هنگام آشکارساز زمین ثبت می شود ، به اندازه کافی حساس برای گرفتن نوسانات فضای زمانی هزاران برابر پایین تر از عرض پروتون ، نوشتن سرپرست
شواهدی از برخورد سیاهچاله ها درست قبل از ساعت 14:00 زمان خود در 23 نوامبر 2023 دریافت شد ، هنگامی که دو ردیاب در ایالات متحده (واشنگتن و لوئیزیان) ، تحت کنترل رصدخانه موج جذاب لیزر (LIGO) ، در همان زمان کار کردند. از آن زمان ، دانشمندان داده های به دست آمده را پردازش کرده و ادغام سیاهچاله ها را بازآفرینی کرده اند.
عصبانیت ناگهانی فضای زمانی باعث ایجاد ردیاب طولانی مدت و فشرده شده برای یک دهم ثانیه می شود. این لحظه زودگذر ، دوره “فراق” (فرود) را ثبت کرد که سیاهچاله های متحد یک شیء جدید را تشکیل می دهند ، “قبل از آرامش” زنگ زد.
تجزیه و تحلیل سیگنال نشان می دهد که سیاهچاله ها با وزن 103 و 137 جرم خورشیدی برخورد می کنند و حدود 400 هزار سریعتر از زمین می چرخند و به حد نظری برای آن اشیاء نزدیک می شوند.
بیشتر سیاهچاله ها هنگامی شکل می گیرند که ستاره های غول پیکر سوخت هسته ای را تخلیه می کنند و در پایان چرخه زندگی خود فرو می روند. این اشیاء بسیار متراکم در فضا پیچیده شده اند تا بتوانند یک مرز رویداد ایجاد کنند ، بنابراین حتی نور نمی تواند فرار کند.
فیزیکدانان فکر می کنند که خود سیاهچاله ها نتیجه ادغام قبلی است. این امر حجم زیاد و سرعت چرخش عظیم آنها را توضیح می دهد ، زیرا ادغام سیاهچاله ها تمایل به گزارش چرخش شیء تازه تحصیل شده دارند.
دانشمندان حدود 300 بار برای ادغام سیاهچاله ها بر روی موج گرانشی که ایجاد کردند ، ثبت کردند. تاکنون بزرگترین وحدت شناخته شده است که یک سیاهچاله با وزن حدود 140 توده خورشیدی ایجاد می کند. وحدت نهایی منجر به تشکیل یک شیء با وزن 265 توده خورشیدی می شود.
قبل از ایجاد اولین ردیاب گرانشی در دهه 1990 ، دانشمندان فقط می توانند جهان را از طریق تابش الکترومغناطیسی مشاهده کنند: نور مرئی ، امواج مادون قرمز و امواج رادیویی. رصدخانه موج گرانشی نمای جدیدی از فضا را فراهم می کند و به محققان این امکان را می دهد تا ببینند که وقایع قبلی از آنها پنهان شده است.